माझी व्यथा समजून घे  । हे क्लेश तू साहू नको
पण लक्ष दे माझ्याकडे । दूर तू पाहू  नको 

जाहल्या जखमा जरी । मलमपट्टी मज नको
फक्त निजण्या बाज दे । दूर तू पाहू  नको 

होउनी भयभीतशी । पाहशी का मजकडे
अस्वस्थ आणिक भ्रांत मी । दूर तू पाहू  नको 

केलि मी पापे जरी । तव क्षमा मजला नको
एक पांथिक श्रांत मी । दूर तू पाहू  नको 

मीच केवळ ना बळी । दिसती मला तव यातना
चल मिळुन भोगू तयां। दूर तू पाहू  नको 

जिंकीन मी हा सामना । जर खेळशिल माझ्यासवे
ये हात हाती घे जरा । दूर तू पाहू  नको 

दिवस येतिल चांगले । हे तू मला सांगू नको
घे मला जवळी तुझ्या ।  दूर तू पाहू नको 

मारक वारे वाहत होते
थंडी भलती पडलेली
भयाण रात्री सहा माणसे
शेकोटीशी बसलेली

जोराचा हिमसेक जाहला
विझू लागली आग तशी
होती मोजुन सहा लाकडे
मिळुनि त्यांकडे कशीबशी

एक म्हणाला मी का टाकू
आगित या माझी काठी
दुजा म्हणे माझा शेजारी
मरेल का माझ्यासाठी?

तिसऱ्यानेही विचार केला
हे तर परक्या धर्माचे
चौथा सज्जन म्हणे कां बरे
यांना फळ मम कर्माचे?

लक्ष्मीपति हे दिसती सारे
वदे आणखी एक गडी
कां आम्ही यांस्तवे मरावे
शेकोटित फेकून छडी?

पाच जणांपरि म्हणे सहावा
कां माझे लाकुड टाकू?
परोपकारी मी न एकला
यांपुढती मी कां वाकू?

जिवघेणा मग पडे गारठा
शेकोटी गेली विझुनी
प्रत्येकाच्या स्वार्थापायी
साही जण मेले थिजुनी

सहा माणसे विलया गेली
अप्पलपोट्या करण्यांनी
थंडीने ती नाही मेली
मेली थिजल्या हृदयांनी

(*James Patrick Kinney यांच्या The Cold Within या कवितेचे स्वैर रूपांतर)