चित्र
Poetry
वळून
उपरा
काही बोलू नको
(नाज़िश शाह ह्यांच्या एका सुंदर हिंदी कवितेचा अनुवाद. हिंदी कविता खाली प्रतिकृत केली आहे.)
काही बोलू नको
पुरे… आता काहीच बोलू नको
शब्दच आहेत जे दगा देतात
विश्वासघात करतात
अनर्थाचा वर्षाव करतात
शब्दांना राहूदे म्यानातच
नाहीतर तलवारीचा वार होऊन
ते तुला खुनी बनवून टाकतील
शांततेला आत्मसात कर
बोलायचे ते तुझ्या डोळ्यांना बोलू दे
तुला उलगडतील तुझी उल्लंघने
पण आधी हृदयाची धडधड थांबू दे
शेवटी आपण माणसे
आपला संताप तेवढा योग्य
इतरांच्या यातना हा दुराग्रह
कृत्रिम बतावणी ठरवून
ज्यांना आरोपीच्या पिंजऱ्यात
उभे केले जाते विनाकारण
संतापाला शब्दरूप देऊ नको
येणाऱ्या लाटेला फुटू देऊ नको
संयमाचा कारावास तुझ्या नशिबी
अहंकाराचा प्याला घोटाघोटाने पी
तुझ्याकडे मागीन तसाच मीही वागीन
पण तूही थोडा वेळ विचार कर
काही बोलू नको
काही बोलू नको
पुरे… आता काहीच बोलू नको
***
कुछ ना कहो
कुछ ना कहो
बस, अब कुछ भी ना कहो
लफ़्ज़ ही हैं जो दग़ा देते हैं
बेवफा बनकर
कहर बरसते हैं
लफ़्ज़ को मयान में रहने दो
तलवार सा वार करके
तुम्हें क़ातिल करार देते हैं
ख़ामोशी इख़्तियार करलो
आँखों को ही बोलने दो
गलती का एहसास है लाज़िम
मगर धड़कन को संभलने दो
हैं तो हम महज़ इन्सान
ख़ुद की अझीयत है बजा
दूसरे का दर्द है ज़िद
एक बनावटी सा बहाना
जो कठगरे में खडा कर
बेवजह ही इल्ज़ाम दे
गुस्से को लफ़्ज़ का इज़हार ना दो
लहर उठतेही क़ाबू कर लो
असीर-ए-ज़ब्त ही ग़र है तकदीर
तो अना को घूॅंट घूॅंट पी लो
मैं भी अमल पेरा रहूं और
तुम भी दम भर गौर करलो
कुछ ना कहो
कुछ ना कहो
बस, अब कुछ भी ना कहो
***
पायताणे
सावट
ऐलतीर पैलतीर
खऱ्याची दुनिया ऐलतीराला स्वप्नीचं जग वसे पैलतीराला माझ्या जिवाची ही नाव वल्हवीन कधी ऐलतीरी, कधी पैलतीरी सखे नि सोबती ऐलतीराला जिवाचा जिवलग पैलतीराला आठव मनात जपून ठेवीन कधी ऐलतीरी, कधी पैलतीरी घर आणि दार ऐलतीराला प्रीतीचं पाखरू पैलतीराला पंख पसरून उडून जाईन कधी ऐलतीरी, कधी पैलतीरी धन आणि दौलत ऐलतीराला प्रेमाचा खजिना पैलतीराला कुदळ घेऊन खोदून काढीन कधी ऐलतीरी, कधी पैलतीरी धर्म आणि कर्म ऐलतीराला मर्मातली ठेव पैलतीराला शोधात तिच्या मी भटकत राहीन कधी ऐलतीरी, कधी पैलतीरी भौतिक वास्तव ऐलतीराला अंतर्विश्व माझे पैलतीराला समुद्रप्रवाही वाहून जाईन कधी ऐलतीरी, कधी पैलतीरी
तात्पर्य
कफल्लक
सतावी मनाला । भौतिक हव्यास प्रगतीचा ध्यास । म्हणू तया हिऱ्या माणकांची । बांधू पुरचुंडी त्यांनी भरू खंडी । प्रलोभाची दोनही हातांनी । केले धन गोळा फेकला पाचोळा । चिरीमिरी धनाने मनाचे । केले समाधान विसरलो भान । कैफामध्ये नक्षत्र चमक । सोने आणि चांदी उतरेना धुंदी । वैभवाची आयुष्य प्रवासी । दिसली माणसे लक्ष मी फारसे । नाही दिले सखे सोयरेही । सारखे सभोती नाती अन गोती । हवी कोणा नको जवळिक । मना भय वाटे सारे हे भामटे । हावरट एकला चाललो । आयुष्याची वाट नको भेट गाठ । कोणाचीच आज अचानक । भेटले प्रारब्ध थांबलो मी स्तब्ध । थिजूनिया आपल्याचि डोळां । पाहिले मरण गेलो त्या शरण । कफल्लक
पायखुणा
