एक कविता… जी लिहायची राहून गेलीय
एक कविता… जी लिहिण्याचं धारिष्ट्य होत नाहीय
एक कविता… जी माझ्या आत्म्याला झोंबतेय
एक कविता… जी मला रात्रभर जागं ठेवतेय

अशी कविता… जिच्यात माझी माणुसकी भरलीय
अशी कविता… जिच्यात माझी विचारसरणी भिनलीय
अशी कविता… जिच्यात माझी अरक्षितता दिसतेय
अशी कविता… जिच्यात माझी प्रत्येक जखम धसतेय

ती कविता… जिने माझ्या मनाचा अंतराय शोधला
ती कविता… जिने माझ्या मनाचा गाभारा उजळला
ती कविता… जिने माझ्या मनातल्या ज्वाळा विझवल्या
ती कविता… जिने माझ्या मनातल्या वेदना शमवल्या

ज्या कवितेत… मी शून्यात डोकावून पाहिलं
ज्या कवितेत… मी दृष्टिहीनतेचं दुःख साहिलं
ज्या कवितेत… मी माझाच मला न्याहाळत राहिलो
ज्या कवितेत… मी आरशातल्या स्वतःला कुरवाळत राहिलो

त्या कवितेत… मी तुला बहाल केलेल्या यातना हव्या
त्या कवितेत… मी तुझ्यावर लादलेले अन्याय हवे
त्या कवितेत… माझा अप्पलपोटेपणा आणि ध्यास हवा
त्या कवितेत… माझ्या अहंकारितेचा उपहास हवा

कधीतरी… मी स्वतःला निरखण्याचं धैर्य गोळा करणार
कधीतरी… मी उजळ माथ्याने या जगात फिरणार
कधीतरी… मी माझ्या स्वत्वाला उघडं आभाळ दाखवणार
कधीतरी… मला आतून पोखरणारी ती कविता मी लिहिणार