कविता माझ्या तुमच्यासाठी

दोन बोटांच्या चिमटीत
मी पकडलाय हा क्षण
सोडला तर त्याचं फुलपाखरू
भुर्रकन उडून जाईल
की
होईल त्याची माती
चिमटीतल्या चिमटीतच
आणि मिळेल माझ्या पायाखालच्या मातीला
कोणास ठाऊक?

आत्ताआत्तापर्यंतची ऊर्जा
सामावली आहे या क्षणात
चमचाभर मृगजळासारखी
क्षणभरात... 
निघेल वरात
पूर्त झालेल्या स्वप्नांची
की
पडतील सुकल्या फुलांच्या माळा
भंगल्या ईर्षेच्या मढ्यावर
कोणास ठाऊक?

एक गोष्ट मात्र नक्की
चिमूट उघडावीच लागेल
लवकरच...
आत्ताच