नवी कविता

भरतीच्या लाटा जेव्हा
खडकांवर खळाळतात
तेव्हा समुद्र काय म्हणतोय
ते मला समजतं

गगनचुंबी धबधबा जेव्हा
गर्जना करत कोसळतो
तेव्हा नदीला काय म्हणायचंय
ते मला उमजतं

रिमझिम पाऊस जेव्हा
पानाफुलांवर टपटपतो
तेव्हा ढगाच्या मनातलं गुपित
मला लगेच आकळतं

मंद वाऱ्याची झुळूक जेव्हा
खिडकीतून हळूच खुणावते
तेव्हा हवेशी होणारं हितगुज
माझ्या मनाला भावतं

झाडफांद्यांत लपलेला कोकीळ
जेव्हा भैरवी आळवू लागतो
तेव्हा सारा निसर्गच जणू
माझ्याशी संवाद मांडतो

पण हाडामांसाचा माणूस जेव्हा
अनोळख्या भाषेत ओरडतो
तेव्हा मात्र मला केवळ
गोंगाट ऐकू येतो